Na Wielkanoc...

      Zupełnie inaczej czyta się wiersze  kogoś kogo się znało w dzieciństwie, w młodości.  Nie lansuję tu literatury, ale z niebytu  staram się wydobyć  postać.  Dwa zdjęcia   - światowej panny  studiującej na Sorbonie  i  ascetycznej , ubogiej  staruszki  żyjącej  „ za lasami” -  w powojennej Polsce ,  spinają obraz jej życia. Nie  uprawiała literatury. Zostały po niej  listy. I wiersze , na ogół  wyjęte   z tych listów.

Pozbyła się  dóbr i dostatków. Ale i potrzeb. Twórcza  oryginalna i niezależna,  dla świata  postanowiła  być  niewidoczna .„ Przezroczysta”.  Patriotka, obdarzona głęboką   wiarą,  pogodą  i życzliwością . Odważyła się żyć wolna , jak nikt z poznanych  przeze  mnie  ludzi.  

                            Święta, które krajobraz ...

             Święta, które krajobraz najmocniej wyraża

             - Woda się pojednała z ocieploną ziemią

             Najgroźniejsze przeczucia w krypcie czaszki

                  drzemią

             Kwiaty, co strzegły Grobu –

                  stoją na ołtarzach.

             Tragiczna myśl się stała dziwnie śpiewna,

                  łatwa,

             niesie ją prostopadle w obłoki skowronek.

             Srogie zmierzchy zimowe legły zwyciężone

             W rozwartym niebie świeci Bożej Łaski

                  Paschał

             Zieleń mchów, traw jest znowu bogobojnie

                  świeża

             ewangelię rozgłasza sasanka, zawilec –

             Ludzie na winowajców spoglądają milej –

             Są cierpienia tak wzniosłe, że ich dźwignąć

                 nie żal.

 Anna Nagórska  1882 - 1963

Tygodnik "wSieci"

30.03.2015

Na Wielkanoc...

      Zupełnie inaczej czyta się wiersze  kogoś kogo się znało w dzieciństwie, w młodości.  Nie lansuję tu literatury, ale z niebytu  staram się wydobyć  postać.  Dwa zdjęcia   - światowej panny  studiującej na Sorbonie  i  ascetycznej , ubogiej  staruszki  żyjącej  „ za lasami” -  w powojennej Polsce ,  spinają obraz jej życia. Nie  uprawiała literatury. Zostały po niej  listy. I wiersze , na ogół  wyjęte   z tych listów.

Pozbyła się  dóbr i dostatków. Ale i potrzeb. Twórcza  oryginalna i niezależna,  dla świata  postanowiła  być  niewidoczna .„ Przezroczysta”.  Patriotka, obdarzona głęboką   wiarą,  pogodą  i życzliwością . Odważyła się żyć wolna , jak nikt z poznanych  przeze  mnie  ludzi.  

                            Święta, które krajobraz ...

             Święta, które krajobraz najmocniej wyraża

             - Woda się pojednała z ocieploną ziemią

             Najgroźniejsze przeczucia w krypcie czaszki

                  drzemią

             Kwiaty, co strzegły Grobu –

                  stoją na ołtarzach.

             Tragiczna myśl się stała dziwnie śpiewna,

                  łatwa,

             niesie ją prostopadle w obłoki skowronek.

             Srogie zmierzchy zimowe legły zwyciężone

             W rozwartym niebie świeci Bożej Łaski

                  Paschał

             Zieleń mchów, traw jest znowu bogobojnie

                  świeża

             ewangelię rozgłasza sasanka, zawilec –

             Ludzie na winowajców spoglądają milej –

             Są cierpienia tak wzniosłe, że ich dźwignąć

                 nie żal.

 Anna Nagórska  1882 - 1963

Tygodnik "wSieci"

30.03.2015

Na Wielkanoc...

      Zupełnie inaczej czyta się wiersze  kogoś kogo się znało w dzieciństwie, w młodości.  Nie lansuję tu literatury, ale z niebytu  staram się wydobyć  postać.  Dwa zdjęcia   - światowej panny  studiującej na Sorbonie  i  ascetycznej , ubogiej  staruszki  żyjącej  „ za lasami” -  w powojennej Polsce ,  spinają obraz jej życia. Nie  uprawiała literatury. Zostały po niej  listy. I wiersze , na ogół  wyjęte   z tych listów.

Pozbyła się  dóbr i dostatków. Ale i potrzeb. Twórcza  oryginalna i niezależna,  dla świata  postanowiła  być  niewidoczna .„ Przezroczysta”.  Patriotka, obdarzona głęboką   wiarą,  pogodą  i życzliwością . Odważyła się żyć wolna , jak nikt z poznanych  przeze  mnie  ludzi.  

                            Święta, które krajobraz ...

             Święta, które krajobraz najmocniej wyraża

             - Woda się pojednała z ocieploną ziemią

             Najgroźniejsze przeczucia w krypcie czaszki

                  drzemią

             Kwiaty, co strzegły Grobu –

                  stoją na ołtarzach.

             Tragiczna myśl się stała dziwnie śpiewna,

                  łatwa,

             niesie ją prostopadle w obłoki skowronek.

             Srogie zmierzchy zimowe legły zwyciężone

             W rozwartym niebie świeci Bożej Łaski

                  Paschał

             Zieleń mchów, traw jest znowu bogobojnie

                  świeża

             ewangelię rozgłasza sasanka, zawilec –

             Ludzie na winowajców spoglądają milej –

             Są cierpienia tak wzniosłe, że ich dźwignąć

                 nie żal.

 Anna Nagórska  1882 - 1963

Tygodnik "wSieci"

30.03.2015

Na Wielkanoc...

      Zupełnie inaczej czyta się wiersze  kogoś kogo się znało w dzieciństwie, w młodości.  Nie lansuję tu literatury, ale z niebytu  staram się wydobyć  postać.  Dwa zdjęcia   - światowej panny  studiującej na Sorbonie  i  ascetycznej , ubogiej  staruszki  żyjącej  „ za lasami” -  w powojennej Polsce ,  spinają obraz jej życia. Nie  uprawiała literatury. Zostały po niej  listy. I wiersze , na ogół  wyjęte   z tych listów.

Pozbyła się  dóbr i dostatków. Ale i potrzeb. Twórcza  oryginalna i niezależna,  dla świata  postanowiła  być  niewidoczna .„ Przezroczysta”.  Patriotka, obdarzona głęboką   wiarą,  pogodą  i życzliwością . Odważyła się żyć wolna , jak nikt z poznanych  przeze  mnie  ludzi.  

                            Święta, które krajobraz ...

             Święta, które krajobraz najmocniej wyraża

             - Woda się pojednała z ocieploną ziemią

             Najgroźniejsze przeczucia w krypcie czaszki

                  drzemią

             Kwiaty, co strzegły Grobu –

                  stoją na ołtarzach.

             Tragiczna myśl się stała dziwnie śpiewna,

                  łatwa,

             niesie ją prostopadle w obłoki skowronek.

             Srogie zmierzchy zimowe legły zwyciężone

             W rozwartym niebie świeci Bożej Łaski

                  Paschał

             Zieleń mchów, traw jest znowu bogobojnie

                  świeża

             ewangelię rozgłasza sasanka, zawilec –

             Ludzie na winowajców spoglądają milej –

             Są cierpienia tak wzniosłe, że ich dźwignąć

                 nie żal.

 Anna Nagórska  1882 - 1963

Tygodnik "wSieci"

30.03.2015

Na Wielkanoc...

      Zupełnie inaczej czyta się wiersze  kogoś kogo się znało w dzieciństwie, w młodości.  Nie lansuję tu literatury, ale z niebytu  staram się wydobyć  postać.  Dwa zdjęcia   - światowej panny  studiującej na Sorbonie  i  ascetycznej , ubogiej  staruszki  żyjącej  „ za lasami” -  w powojennej Polsce ,  spinają obraz jej życia. Nie  uprawiała literatury. Zostały po niej  listy. I wiersze , na ogół  wyjęte   z tych listów.

Pozbyła się  dóbr i dostatków. Ale i potrzeb. Twórcza  oryginalna i niezależna,  dla świata  postanowiła  być  niewidoczna .„ Przezroczysta”.  Patriotka, obdarzona głęboką   wiarą,  pogodą  i życzliwością . Odważyła się żyć wolna , jak nikt z poznanych  przeze  mnie  ludzi.  

                            Święta, które krajobraz ...

             Święta, które krajobraz najmocniej wyraża

             - Woda się pojednała z ocieploną ziemią

             Najgroźniejsze przeczucia w krypcie czaszki

                  drzemią

             Kwiaty, co strzegły Grobu –

                  stoją na ołtarzach.

             Tragiczna myśl się stała dziwnie śpiewna,

                  łatwa,

             niesie ją prostopadle w obłoki skowronek.

             Srogie zmierzchy zimowe legły zwyciężone

             W rozwartym niebie świeci Bożej Łaski

                  Paschał

             Zieleń mchów, traw jest znowu bogobojnie

                  świeża

             ewangelię rozgłasza sasanka, zawilec –

             Ludzie na winowajców spoglądają milej –

             Są cierpienia tak wzniosłe, że ich dźwignąć

                 nie żal.

 Anna Nagórska  1882 - 1963

Tygodnik "wSieci"

30.03.2015